Aparat stylizowany na klasyczne modele z początków telekomunikacji produkowany był od końca lat 70. (zgłoszenie patentowe datowane jest na rok 1977) do połowy 80. ubiegłego wieku. Dla niektórych projekt dziwny i niezrozumiały, suplement vintage dość w tandetnym wydaniu, dla innych ciekawie rozegrana bryła, łącząca tradycję (forma i funkcja) z nowoczesnością (materiał). Do produkcji telefonu użyto tworzywa sztucznego w kilku odmianach kolorystycznych, z których najpopularniejszy (i chyba najładniejszy) jest odcień kremowy/kość słoniowa. Ponieważ stylistykę wzorowano na aparatach typu kolumnowego (lichtarzowego), Malwa nie posiada zintegrowanego mikrotelefonu, ale zarówno mikrofon jak i słuchawkę umieszczono w osobnych osłonach. Główny element obudowy zaprojektowano jako prostopadłościan z ozdobną, chromowaną podstawą. Tarcza numerowa ukryta została pod otwieraną pokrywą w prawej części korpusu. Na górnej powierzchni pokrywy znajduje się okrągłe gniazdo, w którym umieszczona jest słuchawka. Pokrywa ma wmontowany mechanizm sprężynowy, który powoduje jej otwarcie w momencie podniesienia słuchawki.

Malwa produkowana była w sporych nakładach i to nie tylko na rynek krajowy. Aparaty eksportowano do krajów Europy wschodniej, do Niemiec i USA.