Pojawiła się w roku 1962 jako zapowiedź nowych czasów i tendencji w projektowaniu i produkcji magnetofonów szpulowych. Już sama nazwa brzmiała inaczej niż tradycyjne melodie czy piosenki, nazwano ją dość awangardowo jak na tamte czasy, Tonette. Projekt przygotował zespół kierowany przez Ryszarda Patryna. Nowoczesny magnetofon w obudowie wykonanej nie z tłoczonej blachy ani z drewna, ale z materiału skrojonego na miarę XX wieku, z tworzywa sztucznego. Kształt jaki nadano obudowie Tonette także odbiegał od dotychczasowego standardu: nie była to prostopadłościenna waliza z zaokrąglonymi brzegami, ale nowoczesna forma oparta na rzucie dwóch trapezów złączonych podstawami, z pochyłym panelem zawierającym elementy operacyjne (pokrętła, klawisze sterujące, włączniki) oraz ładnie uformowaną osłoną głowic i obrzeżem panelu ze szpulami. Do tego całkiem dobrze dobrana kolorystyka elementów obudowy (stosowano odcienie popielate, brązowe albo kości słoniowej). Najpopularniejsze były zestawy, w których elementy obudowy wykonano z jasno i ciemnopopielatego materiału. W tym miejscu należy dodać, że użyte tworzywa niezbyt dobrze radziły sobie z promieniami światła i fabryczne barwy w większości przypadków traciły oryginalne odcienie. Większość magnetofonów Tonette, które przetrwały do dziś mają zniekształcone kolory, pożółkłe i zzieleniałe nieco. Na fotografiach widać dwa egzemplarze z naszej kolekcji, z których jeden zachował praktycznie oryginalne barwy obudowy (i jest przez to dość rzadkim przypadkiem w takim stanie wizualnym) a drugi prezentuje minimalne, choć wyraźne zniekształcenie kolorów (choć także nie jest to przypadek beznadziejny).