Pierwszy polski magnetofon „Melodia”, wyprodukowany pod koniec lat 50. w Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka w Warszawie był sprzętem bardzo drogim. Jego cena, zlokalizowana na pułapie trzech ówczesnych średnich pensji, ustawiała magnetofon na półce niedostępnej dla większości. Pewnie dlatego bardzo szybko zjawiła się potrzeba stworzenia produktu tańszego. I tak w Zakładach Kasprzaka, zaledwie dwa lata po premierze pierwszego polskiego szpulowca narodziła się… „Piosenka”. Jak widać najmniejszy kłopot projektanci mieli z nazwą magnetofony. Była melodia, może być piosenka… Już na pierwszy rzut oka widać parę elementów znajomych z „Melodii”. Elementu obudowy, pokrętła potencjometrów, klawisze operacyjne…

Gabarytowo nowy magnetofon jest zdecydowanie mniejszy od poprzednika. Główne elementy obudowy wykonano w kształcie prostopadłościanu z zaokrąglonymi krawędziami a do wykończenia zastosowano modny w tamtych czasach metaliczny lakier „młotkowy”. Środkowy pas łączący górny i dolny panel wykonano z ażurowego (z małymi otworkami) materiału. Materiał taki można często spotkać w projektach magnetofonów z lat 60. stosowany był chętnie przez takich producentów jak Grundig czy Telefunken (proszę zerknąć na pięknego Telefunkena 85 lub Grundiga TK 25 na przykład). W „Piosence” ażurowy pas obudowy oddzielają na połączeniach paneli listwy ozdobne, wykonane z czerwonego tworzywa i trzeba przyznać, że wygląda to całkiem nieźle. Detal niczym pionowa, czerwona linia z klasycznego Nikona F4.