Charakterystyczne są tutaj sprężyny płaskie przytrzymujące koła pasowe oraz skaczące. Nie znajdziemy też sznurkowego cięgna regulującego naciąg na prawej szpuli. Zamiast tego zamontowano tzw. hamulec pomocniczy składający się z dźwigni z wodzikiem oraz filcowej tulejki dociskającej tarczę dolną prawego talerzyka. Układ ten ma za zadanie zwalniać talerzyk przy włączeniu funkcji „start” a hamować tarczę dolną w położeniu „przewijanie w lewo”.

Wygląd zewnętrzny magnetofonów tej rodziny jest znakomitym przykładem na dobrze opracowaną formę wizualną przedmiotu. W przypadku modeli z pierwszych serii wygląda to szczególnie dobrze: światło specyficznie gra na powierzchniach; niby to tylko czarny kolor a tyle możliwości… Raz bardziej matowo, raz błyszcząco, tu zagra przyprawiona na ostro krawędź ryzalitu panelu głównego, nieco wyżej – miękko narysowany łuk osłony głowic… a pod spodem wyraźnie odbijające otoczenie lustro kryjące magiczny świat mechaniki precyzyjnej, ustrój analogowy, magnetoelektryczny. Dla zrównoważenia (albo: na przekór), po prawej u dołu – rytm wyznaczony przez klawisze operacyjne; sześć czworokątów z wpisanym centralnie okrągłym, wklęsłym akcentem.

A jeśli tak oświetlić Arię miękkim światłem, pod kątem, tak aby kontrast między bocznymi a frontowymi powierzchniami był wyraźny ale nie przepalony – efekt jest wyjątkowy. Graficzno – rzeźbiarski. Technika popularna może być efektowna wizualnie…