W roku 1965 opracowano założenia oraz dokumentację całkiem nowego miernika uniwersalnego. Autorem dokumentacji był mgr inż. Aleksander Sipowicz, a pracą kierował mgr inż. Janusz Mróz, autor miernika LAVO-1. Nowy miernik nazwano… LAVO-3, który był wyjątkową konstrukcją. I to co najmniej z dwóch powodów: jednym był fakt zastosowania po raz pierwszy układu elektrycznego na płytkach obwodów drukowanych (technologię produkcji laminatu na płytki oraz dostawcą pierwszej partii materiału był Zakład Materiałoznawstwa Instytutu Elektrotechniki z Wrocławia), drugim – widocznym już na pierwszy rzut oka – było wykorzystanie tworzyw termoplastycznych do produkcji obudowy przyrządu.
Prace nad projektem zlecono zespołowi projektantów form przemysłowych Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, którego kierownictwo objął inż. Tadeusz Pszenicki. Formę nowego LAVO zatwierdzono w roku 1966. Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że na tamte lata był to projekt nowatorski i bardzo efektowny, a zaangażowanie specjalistów od wzornictwa przemysłowego pokazało w praktyce, jak duże znaczenie dla sukcesu rynkowego ma dobry, przemyślany projekt, w którym estetyka i funkcjonalność uzupełniają się i harmonizują. A w formie nowego LAVO-3 tak właśnie było: grafika, forma, kolor. Przy okazji prac nad modelem „3”, LUMEL dopisał jeszcze jeden rozdział w dziedzinie wdrażania nowych technologii. Na potrzeby nowego miernika opracowano bowiem metodę, która pozwalała na wykonywanie trwałych, nieścieralnych nadruków na aluminium. Za tę technologię zespół w składzie: Lucjana Stasińska-Szymańska, Henryk Szymański i Roman Kwolek, otrzymał w roku 1972 Zespołowe Wyróżnienie Naczelnej Organizacji Technicznej. Wcześniej (rok 1968) konstruktorzy LUMELA i IWP otrzymali nagrodę w Pierwszym Ogólnopolskim Konkursie Technologiczności Konstrukcji, a wraz z rozbudowaniem produkcji, lumelowskie przyrządy były eksportowane do kilku krajów europejskich; m.in. Francji, Szwajcarii, Austrii i Hiszpanii, gdzie produkcję uruchomiono pod znanymi markami: ENERTEC-SCHLUMBERGER, TETEX, NORMA i KAINOS. Pod koniec lat 60. rozpoczęto pracę nad kolejnym modelem serii. Formę wzorniczą opracował zespół Pracowni Przyrządów Pomiarowych IWP pod kierunkiem inż. Tadeusza Pszenickiego czyli ekipa, która zaprojektowała model „trójki”.
W 1969 roku wybrano i zatwierdzono ostateczną wersję projektu LAVO-2. Układ pomiarowy i konstrukcyjny przyrządu zaprojektował inż. Janusz Mróz a konstruktorem prowadzącym został mgr inż. Roman Laskowski. W nowym przyrządzie, zmianę zakresu pomiarowego zaprojektowano podobnie jak w modelu LAVO-1, za pomocą gniazd wtykowych. Nowym rozwiązaniem był natomiast sposób opisu gniazd polegający na nadrukowaniu oznaczeń zakresów na listwie sprzężonej z przełącznikiem rodzaju pracy. Listwa ta służyła także do blokowania dostępu do gniazd, które nie były używane w danym pomiarze (np. ustawienie przełącznika na symbolu pomiaru rezystancji, powodowało że gniazda pomiarowe prądu i napięcia były niedostępne). Obudowę i podstawę LAVO-2 opracowano w technologii wtrysku tworzywa ABS, a kolory zastosowano takie jak w przypadku modelu LAVO-3, tj. szarozielona góra i biały dół korpusu miernika.
Prace nad projektem zlecono zespołowi projektantów form przemysłowych Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, którego kierownictwo objął inż. Tadeusz Pszenicki. Formę nowego LAVO zatwierdzono w roku 1966. Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że na tamte lata był to projekt nowatorski i bardzo efektowny, a zaangażowanie specjalistów od wzornictwa przemysłowego pokazało w praktyce, jak duże znaczenie dla sukcesu rynkowego ma dobry, przemyślany projekt, w którym estetyka i funkcjonalność uzupełniają się i harmonizują. A w formie nowego LAVO-3 tak właśnie było: grafika, forma, kolor. Przy okazji prac nad modelem „3”, LUMEL dopisał jeszcze jeden rozdział w dziedzinie wdrażania nowych technologii. Na potrzeby nowego miernika opracowano bowiem metodę, która pozwalała na wykonywanie trwałych, nieścieralnych nadruków na aluminium. Za tę technologię zespół w składzie: Lucjana Stasińska-Szymańska, Henryk Szymański i Roman Kwolek, otrzymał w roku 1972 Zespołowe Wyróżnienie Naczelnej Organizacji Technicznej. Wcześniej (rok 1968) konstruktorzy LUMELA i IWP otrzymali nagrodę w Pierwszym Ogólnopolskim Konkursie Technologiczności Konstrukcji, a wraz z rozbudowaniem produkcji, lumelowskie przyrządy były eksportowane do kilku krajów europejskich; m.in. Francji, Szwajcarii, Austrii i Hiszpanii, gdzie produkcję uruchomiono pod znanymi markami: ENERTEC-SCHLUMBERGER, TETEX, NORMA i KAINOS. Pod koniec lat 60. rozpoczęto pracę nad kolejnym modelem serii. Formę wzorniczą opracował zespół Pracowni Przyrządów Pomiarowych IWP pod kierunkiem inż. Tadeusza Pszenickiego czyli ekipa, która zaprojektowała model „trójki”.
W 1969 roku wybrano i zatwierdzono ostateczną wersję projektu LAVO-2. Układ pomiarowy i konstrukcyjny przyrządu zaprojektował inż. Janusz Mróz a konstruktorem prowadzącym został mgr inż. Roman Laskowski. W nowym przyrządzie, zmianę zakresu pomiarowego zaprojektowano podobnie jak w modelu LAVO-1, za pomocą gniazd wtykowych. Nowym rozwiązaniem był natomiast sposób opisu gniazd polegający na nadrukowaniu oznaczeń zakresów na listwie sprzężonej z przełącznikiem rodzaju pracy. Listwa ta służyła także do blokowania dostępu do gniazd, które nie były używane w danym pomiarze (np. ustawienie przełącznika na symbolu pomiaru rezystancji, powodowało że gniazda pomiarowe prądu i napięcia były niedostępne). Obudowę i podstawę LAVO-2 opracowano w technologii wtrysku tworzywa ABS, a kolory zastosowano takie jak w przypadku modelu LAVO-3, tj. szarozielona góra i biały dół korpusu miernika.
