Induktor lub inaczej cewka Ruhmkorffa jest właściwe rodzajem transformatora, służącego do wytwarzania wysokich napięć. Podobnie jak klasyczny transformator posiada dwie zwojnice (cewki). Pierwotna, umieszczona jest wewnątrz i nawinięta grubym izolowanym drutem miedzianym na żelaznym rdzeniu (rdzeń ten jest wiązką cienkich prętów o takiej samej długości, pokrytą lakierem izolacyjnym). Cewka wtórna składa się z kilkudziesięciu tysięcy zwojów cienkiego izolowanego drutu miedzianego a nawinięta jest na szpuli umieszczonej na zwojnicy pierwotnej. Taka konstrukcja powoduje, że zasadniczy element każdego induktora ma formę dużego walca zamontowanego pomiędzy bakelitowymi dyskami na drewnianej podstawie. Końce uzwojenia wtórnego są podłączone do metalowych wsporników, słupków umieszczonych na bakelitowej odstawce zamontowanej na szpuli. W słupkach mocuje się iskiernik z tarczą i ostrzem (albo dwoma ostrzami). Zakończenia uzwojenia pierwotnego z kolei podłączone są do przerywacza elektromagnetycznego i gniazda aparatowego umieszczonego na podstawie. Przerywacz połączono z wyłącznikiem typu Ruhmkorffa.

W modelach pierwszych serii podstawa wykonana była z lakierowanego drewna w formie skrzynki. W późniejszych latach drewnianą skrzynkę zamieniono na płaską, drewnianą płytę o podobnych wymiarach (długość i szerokość), którą w ostatnim okresie produkcji zamiast z drewna produkowano z płyty meblowej w drewnopodobnej okleinie. Materiałowe oszczędności to często pojawiający się wątek w tamtych czasach. Dotyczył większości dziedzin produkcji a im bliżej lat 80. tym stawał się wyraźniejszy, niestety.