Maszyna do pisania o klasycznym układzie mechanicznym, wyprodukowana w latach 70. przez Brother Industries, Inc. Nagoya w Japonii. Maszyna posiada klawiaturę w układzie QWERTZ, która przed upowszechnieniem się klawiatur komputerowych była podstawowym układem w maszynach do pisania (tzw. klawiatura maszynistki). Zasadniczym elementem, który odróżnia takie ustawienie od układu QWERTY jest miejscami zamiana liter Y i Z oraz rozmieszczenie niektórych innych znaków. M-Office 1300 jest typową maszyną walizkową. Na korpus zakładana jest pokrywa wykonana z tworzywa sztucznego z dwoma zamkami zatrzaskowymi, które blokuję pokrywę do ramy. Pokrywa posiada rączkę ułatwiającą przenoszenie. Zespoły i elementy urządzenia zamontowano na metalowej ramie, która stanowi bazę konstrukcji. Jednak o wyglądzie i stylistyce maszyny decyduje zewnętrzna obudowa, której forma w przypadku modelu 1300 jest typową dla projektów z lat 70. XX wieku. Obudowę wykonano z lakierowanej tłoczonej blachy. Górna część osłony, jest otwierana i zapewnia dostęp do mechanizmu mocującego i przesuwającego taśmę. Wyjątkowym elementem w każdej tradycyjnej maszynie do pisania jest wachlarzowy mechanizm drukujący. I to zarówno ze względu na funkcję jak i formę wizualną. Technicznie jest precyzyjnym zespołem mechanicznym składającym się ze współpracujących ze sobą dźwigni i innych elementów. Składa się miedzy innymi z kosza, w którym zamontowane są dźwignie czcionkowe ułożone półkoliście, tzw. segmentu głównego, czyli specjalnie ukształtowanego wspornika zamontowanego do ramy (z umocowanymi na nim dźwigniami czcionkowymi), z dźwigni klawiszowych… Całość właśnie ze względu na wachlarzowy, półkolisty układ stanowi wyjątkową formę i przykład na to jak rozwiązanie techniczne wpływa bezpośrednio na formę przestrzenną przedmiotu.