Nazwa przyrządu pochodzi od nazwisk francuskich konstruktorów, którzy pod koniec XIX wieku udoskonalili magnetoelektryczny ustrój pomiarowy, zastosowany w przyrządach pomiarowych modeli szkolnych produkowanych w FPN Warszawa – Włochy. Oprócz klasycznego ustroju składającego się z nieruchomego magnesu i ruchomej ramki z cewką przyrządy tej serii (amperomierze i woltomierze) posiadały charakterystyczną formę obudowy, która przez lata stosowana była w produkcji tej klasy urządzeń. Mechanizm pomiarowy zamontowany jest w trapezowo ukształtowanej obudowie bakelitowej w kolorze brązowym lub czarnym (zdarzały się egzemplarze w innych brawach, np. ciemnoczerwonej lub bordo, ale były dość rzadkie).

Układ pomiarowy połączony jest z dwoma kołeczkami zacisków aparatowych umieszczonych w górnej części obudowy służących do podłączania przyrządów do obwodów. Kąt pod jakim nachylono główną ściankę przyrządu pozwala na wygodne obserwowanie skali ustroju podczas pracy. Amperomierze i woltomierze tej serii sprzedawane były pojedynczo lub w zestawach, np. do budowania obwodów elektrycznych. W latach 70. XX wieku bakelitowe obudowy zaczęto zastępować nowszymi modelami, wykonanymi z tworzyw sztucznych odlewanych ciśnieniowo. Miały nowocześniejszą formę i kształty, ale ze względu na zastosowanie pionowych ścianek z miernikiem, nie były już tak wygodne w użyciu jak modele starsze. Ze względu na charakterystyczną choć prostą formę, mierniki te zasługują na umieszczenie je w ekspozycji klasycznych pomocy naukowych oraz traktującej o wzornictwie przemysłowym. Trapezowy kształt amperomierzy i woltomierzy tej serii znajdziemy na ilustracjach książek popularnonaukowych wydawanych w latach 60. i 70. ubiegłego wieku, m.in. w publikacjach Bolesławy Twarowskiej oraz w podręcznikach do fizyki z tamtych czasów…