Mniejszy brat modelu 125 ukazał się na polskim rynku na początku roku 1973, czyli plus/minus dwa lata po premierze pierwszego polskiego magnetofonu kasetowego. Producentem były także warszawskie Zakłady im. Kasprzaka. W nowym magnetofonie wykorzystano zasadnicze podzespoły mechaniczne z MK-125, dlatego podstawowe parametry techniczne nie uległy zmianie. MK-122 jest popularnym, monofonicznym magnetofonem tranzystorowym. Wykorzystuje taśmę magnetyczną w kasecie o szerokości 3.81 mm. Zapis i odczyt realizowany jest na dwóch ścieżkach, przy prędkości przesuwu taśmy 4.74 cm/s.

MK 122 jest mniejszy od swojego poprzednika, ale ogólny design jest w tym samym stylu - elementy obudowy, detale i wykończenia, klawisze, wskaźnik wysterowania... Zmniejszenie wymiarów uzyskano przez zastosowanie mniejszego głośnika i zmniejszenie mocy wyjściowej magnetofonu, w wyniku czego można było zastosować mniejszy zestaw baterii zasilających. Kolejnym uproszczeniem, mającym wpływ na gabaryty układu elektronicznego był brak w MK-122 automatycznej regulacji poziomu zapisu. Zmianą na plus w stosunku do modelu 125 było zastosowanie wbudowanego zasilacza sieciowego, pozwalającego włączyć magnetofon bezpośrednio do sieci prądu zmiennego. Włączenie zasilania bezpośredniego automatycznie odłącza baterie. Szczegóły konstrukcji, które dają się zauważyć przy eksploatacji MK 122 inne niż występujące w modelu 125 to m.in pokrywa kasety, otwierana ręcznie, a nie przy pomocy klawisza "stop" oraz potencjometr siły głosu umieszczony poziomo pod klawiszami obsługi. MK-122 produkowany był w różnych wersjach kolorystycznych obudowy, oprócz czarnego polistyrenu stosowano m.in.: popielaty, beżowy, a nawet jasnoczerwony.